De terugreis naar Ede.

Zaterdag zijn we verhuisd naar ons luxe resort in Kampala. Onderweg zijn we gestopt aan de Nijl in het plaatsje Jinja. 2 vrouwen hadden daar een super mooie plek voor kinderen met trauma’s gemaakt. Hier zien ze veel kindsoldaten en straatkinderen die ze helpen om het vaderhart van God te zien. Het was erg indrukwekkend om hun verhaal te horen over bedreigingen, en heftige gebeurtenissen in Uganda. Het was zo’n mooie plek waar we echt konden genieten en mochten genieten!

Zondag mochten we genieten. Het was heerlijk om nog even bij te komen in Uganda in de zon aan het zwembad. De zon scheen en de wind waaide. Dat betekende dat we al snel rood waren voordat we het doorhadden. Ik moest ‘rust’ nemen voor mijn voet. Eigenlijk moest ik zo min mogelijk lopen. Maar dat was nogal lastig in het resort waar we ong. 100 meter moesten lopen naar de kamer vanaf het restaurant enz.

Om 19.00 uur vertrokken we met z’n allen na een gebed met onze Ugandadeze staff met de bus naar het vliegveld. In de bus nog even naast onze ‘groepsmama’ gezeten en een mooi gesprek samen gehad over wat hier gezien en hoe nu verder in NL als je thuis komt. Daarna op het kofferkarretje naar boven gereden, want ik mocht nog steeds niet lopen. Het liefst wilde ik gewoon zelf lopen, en met niet laten verzorgen. De mensen in Uganda hebben verzorging veel harder nodig dan ik. Waarom ik dan ook? Allemaal vragen die al snel in mij op kwamen.

In het vliegtuig kreeg ik een mooie plek, om zo met mijn been omhoog te kunnen zitten. Dit was in de business class. Bizar hoe die stoelen zitten. Het eeste half uur ben ik bezig geweest met vanalles uitvinden van de stoel. Waar het tv-schermpje verstopt was, hoe mijn stoel van voren naar achteren kon. Het was een ontdekkingstocht die ik niet meer ga vergeten. Toen ik alles had gevonden ben ik als een roos in slaap gevallen! ;) Dus niets nodig gehad van mijn ontdekkingstocht. Om 5.30 uur werd ik weer wakker en had ik heerlijk geslapen in deze luxe stoel. Nog een uurtje en dan waren we weer in Nederland.
Terug op schiphol werd ik rondgereden in een autotje met een medewerker. Vooral veel lol gehad met een man die gewoon nederlands sprak! ;)

We werden onthaald door veel familieleden van anderen en compassion. Het was tof om te zien hoe anderen zich weer verenigden met de familie of hun gezin. Na een tijdje stapte ik bepakt en bezakt in de trein.
De treinreis was heel apart. Het was stil in de trein. Mensen waren druk met hun mobieltje, hun muziek en leken niet geinteresseerd in anderen. Ik wist niet eens waar mijn mobieltje lag. Hierdoor kon ik goed kijken hoe het met anderen mensen ging. ik dacht, dit wil ik niet. Ik wil net als in Uganda blijven leven. Iedereen die omkijkt naar elkaar, mensen die blij zwaaien als je langsrijdt, wegen waar je dorpjes ziet en mensen die langs de weg spullen verkopen. Het was een tegenstelling van Nederland en Uganda die ik voordat ik ging zelf ook niet door had.

Om 9 uur kwam ik aan in Ede. Mijn vader haalde me op van het station. Thuis kreeg ik een heerlijk beschuitje met aardbeien. De dokter werd gebeld en s’middags ben ik naar de dokter gegaan om te kijken wat het met mijn voet was. Gelukkig niets gebroken, en nu doorgestuurd naar de podoloog.

Om 10.00 uur liep ik op school, even mensen van NSEde zien, docenten zien, klasgenoten gezien! Het was echt heel leuk om iedereen weer te zien.

De dagen daarna, dinsdag en vandaag waren moeilijker. De vermoeidheid slaat toe, alle drukte voor school begint weer en mensen die vragen naar je verhaal terwijl je zelf nog niet eens weet hoe je het moet vertellen. Het is lastig om te landen, maar met ‘tijd’ en ‘rust’ komen we er weer helemaal!

Bedankt voor het medeleven!

Denk je nou, ik wil jullie nog sponsoren. Dan kan dat! We hebben namelijk nog 50.000 euro nodig voor onze studenten in Uganda. Dit kan via compassion.nl/che