Jij!

Jij!

Als ik mijn ogen dicht doe zie ik jouw betraande gezichtje die op mijn schouder ligt. Ik zie je weer daar staan, bij de grote afvalemmer. Je stond helemaal alleen en had geen lach op je gezichtje. Toen ik naar je toe liep probeerde ik je aan het lachen te krijgen door samen te dansen en op zoek te gaan naar je groepje. Alle andere 500 kinderen hadden verschillende kleuren shirtjes aan en de meesten daarvan dansten en renden over het terrein naar alle leuke activiteiten die speciaal waren neergezet voor deze kinderen. Maar jij was anders, je danste niet, je rende niet. Maar je stond helemaal alleen bij die afvalbak. Mijn hart brak, en ik wilde je graag helpen. Eerst opzoek naar je groepje. Maar die konden we na een groot rondje te hebben gelopen niet vinden. Daarna liepen we naar een meneer in een oranje shirt van de organisatie. Hij vroeg iets in het Oegandees aan je wat ik niet verstond, en je begon te huilen. Hij probeerde je te troosten, maar het lukte niet. Ik vond het moeilijk om je te zien huilen, daarom gaf ik je een aai over je bolletje met kort kroeshaar. Je keek me aan, en op dat moment pakte ik je vast en gaf je de dikste knuffel die ik je kon geven. Je bleef huilen, en ik liep een rondje over het veld met jouw hoofdje op mijn schouder. Dat mijn shirt nat werd van jouw tranen voelde ik niet. Ik wilde je alle liefde en aandacht geven die je nodig had. We gingen op een stoel zitten en daar bleef je op mijn schoot zitten dicht tegen mij aan. Je tranen liepen nog over je gezichtje.

Toen ik merkte dat je iets rustiger werd dacht ik terug aan het verhaal wat Tiemen vanochtend vertelde. Hij vertelde over dat je niet altijd enthousiast hoeft te zijn, maar ook eens 1 kind de liefde en aandacht mag geven die hij of zij nodig heeft. En daar zat jij, op mijn schoot. Inmiddels liepen ook de tranen over mijn gezicht, omdat ik je graag wilde helpen. Na een tijdje zo zitten kwamen er mensen in oranje shirtjes naar ons toe. Ze voelde aan je hoofdje en vroegen of je wat water wilde drinken. Ze kwamen al snel terug, en zeiden dat we naar de EHBO post moesten. Het bleek dat je ziek was geworden. Je begon weer te huilen, en samen met de andere mensen liep ik met je mee naar de EHBO post. Je mocht je schoenen even uit doen en de tent in. Daar werd je geholpen. Buiten wachtte ik in spanning op je. Je kreeg wat te drinken, een pilletje en op je wondje op je hoofd werd een pleister geplakt. Na 10 minuutjes kwam je weer naar buiten. Je ging met een andere meneer mee. Maar ik wilde je nog graag een knuffel geven! We gaven elkaar een knuffel en daar liep je weg met iemand die jou beter kende.

Nu een half jaar later denk ik nog vaak aan jou met tranen in mijn ogen. Hoe zal het nu met je zijn? Graag zou ik je nog een knuffel willen geven en zo de Liefde van Jezus aan je willen laten voelen.

Een ding weet ik, en dat is dat ook jij een sponsorkindje bent en door jouw sponsor mag jij genieten in een van de compassionprojecten! Ik hoop dat je daar leert hoe waardevol jij bent, en als je later groot bent ook de liefde door kan geven die Jezus aan andere kinderen wilt geven!

Ik bid voor je!