Surinaamse tehuizen en vakantie

Heee hallo lieve mensen en familie!
Hieronder lees je een bijzonder verhaal uit een van de tehuizen waar we vorige week zijn geweest en daarna van ons Galibi-avontuur!

(Esther, pak je tissue maar vast! ;) een extra knuffeltje voor jou!)

Afgelopen week hebben we ons laatste interview gehad bij een tehuis. Het was een bijzonder verhaal wat die mevrouw vertelde. Het was een tehuis met 49 kinderen, mijn eerste reactie was, wow wat veel en hoe kan je die allemaal goed verzorgen.. Maar deze vrouw had sociaal work gestudeerd in Suriname. Dit was een grote uitzondering. Want de meeste mensen hier zijn niet geschoold.. Dit tehuis werkte met verschillende shiften van meerdere mensen. Ze hadden het goed voor elkaar om toch goed voor al deze 49 kinderen te zorgen!
Na het interview mocht ik een filmpje opnemen met een groepje kinderen als promofilmpje voor het Kinderkamp van stichting Zoutkorrel. Deze is goed gelukt, kijk maar op deze link https://youtu.be/v6JbmvvDwYs

Na het filmpje mochten we op de babykamer kijken bij de kleintjes van 1 maand tot 3 jaar. We kwamen binnen en er stonden 9 bedjes naast elkaar. In het ene bedje sliep een klein jongetje en in het andere bedje probeerde een jongetje zn bedje uit te klimmen. We mochten even met de kids spelen en knuffelen.
1 meisje heeft mn hart geraakt in dit kamertje. Ze is 3 jaar oud en heeft een ontwikkelingsachterstand. Ik probeerde contact te maken, maar dat leek moeilijk. Ik gaf haar een aai over haar wangetje en daarna ging ik naar haar buurmeisje (bedje verder) Dit meisje keek me aan en lachte. Ik heb haar even uit haar bedje getild om haar een knuffel te geven. Daarna keek ik naar het andere meisje en ze keek me aan. Na de knuffel zette ik het meisje terug in haar bedje en ging ik terug naar het meisje met ontwikkelingsachterstand. Ze keek me aan en maakte contact. Het was bijzonder. Ook haar heb ik even uit haar bedje getild en een knuffel gegeven. Ze legde haar hoofdje op mijn schouder. De gedachte ging door me heen dat deze 9 kindjes eigenlijk een stuk vaker geknuffeld moeten worden dan die paar keertjes dat ze even op schoot kunnen zitten van de begeleider. Ik zette haar weer terug in haar bedje en liet mn zonnebril vallen in haar bedje (had ik nog helemaal niet door). Er begon een klein baby-tje te huilen, dus die pakte ik ook even op. Na een tijdje zag ik dat het meisje met mijn zonnebril aan het spelen was. Ze genoot er zo van dat ik het helemaal prima vond. Huilende babytjes, slapende kindjes en genietende kindjes die hebben genoten van de aandacht die ze even kregen van ons ze waren er allemaal in deze ruimte. Het was bijzonder om de verhalen te horen achter deze kindjes. Veel waren achtergebleven in het ziekenhuis als weeskind omdat hun moeder is overleden, te vondeling gelegd of afgestaan door familie doordat ook hun moeder is overleden. Heftig om die mooie kindjes te zien en te bedenken dat ze net zo mooi en waardevol zijn als alle kinderen die in een gezin mogen opgroeien. Het raakte mijn hart.. Toen we weg gingen hebben we nog wat fototjes gemaakt van deze belevenis. De foto hieronder is een hele sprekende foto van het bezoek en het meisje met de ontwikkelingsstoornis. Het was bijzonder en ik ga dit niet snel meer vergeten!

Na het bezoek aan het tehuis hebben we ons klaargemaakt voor een tripje naar Galibi. Galibi is een eiland vlakbij de monding van de atlantische oceaan en de commewijne rivier. Hier zijn verschillende stranden waar zeeschildpadden hun eieren leggen. Het was een lange reis via Frans Guyana naar het eiland.
Frans Guyana is een ander land dat naast Suriname ligt. Je kan er in een half uurtje naartoe varen. Het gekke is echt dat je ineens in een heel ander land terecht komt. Het is een land wat nog steeds van Frankrijk is. Iedereen praat Frans, ze rijden weer aan dezelfde kant als in Nederland (ik ben zo de kluts kwijt, dat ik niet eens meer weet of het nou rechts of links is...) en alles is goed geregeld. Met een stokbroodje in onze hand hebben we heerlijk gewandeld door een stukje Frans Guyana. Na de wandeling hebben we lekker fruit gegeten aan het strand! Het vakantiegevoel is goed gekomen op dat moment. Het handen wassen in de rivier ging alleen iets minder. Het was zo glad dat ik uitgleed bij de rivier.. Hand en teen open.. Dus waarschijnlijk heb ik ook in Nederland nog een mooi aandenken van Frans Guyana.
Daarna door naar Galibi, het dorpje waar we overnachten. Onze kamer was letterlijk 5 stappen vanaf de rivier. Echt heerlijk genoten!
Die avond zijn we naar de zeeschildpadden geweest. We konden van heel dichtbij zien hoe een van de schildpadden hun eieren legde. Eigenlijk heel bijzonder dat die schildpadden zo groot zijn. Op de foto hieronder zie je een foto van overdag waarop je ziet hoe groot de schildpad was.
Die nacht heb ik echt heeeerlijk geslapen. De zeegeluiden op de achtergrond hielpen goed! De volgende ochtend werd ik zo blij wakker van het zeegeluid en de zonsopgang vanuit onze kamer! Perfect!!
Na een dorpswandeling was het weer tijd om naar huis te gaan.

Hieronder wat foto's van het dorpje Galibi en natuurlijk de mooie foto van het meisje uit het tehuis.

Tot over alweer 2 weken!
De tijd vliegt nu echt. Tot die tijd ga ik lekker genieten, maar ook daarna geniet ik lekker van het weer thuis komen in ook mijn eigen land! ;)

Liefs uit Suri!